Strik erom. Klaar.

Ik doe een strik om dit jaar. Klaar.

Ik had nog allerlei plannen. Een paar ‘moetjes’ voor de Kerst. Wensen (en verwensingen) voor de aller-, aller-, allerlaatste loodjes in mijn huis. Een kersvers schrift dat op tafel ligt te lonken, speciaal voor alle nieuw-boek-ideeën die zo zitten te dringen. Plannen van nieuwe masterclasses.

Plus een bezwaar indienen bij de gemeente vanwege een vergunning die ze hebben toegekend en weer hebben ingetrokken (“ja, ehhh, intern misverstand”). Een besluit nemen over die stapels romans waar ik geen plek voor heb. Naar de Laktijger en naar de krullenkapper.

En toen werd ik ziek. Gewoon nare griep. Toen ging de hele boel als domino-day om.

Dus ik doe er een strik om. Niet omdat het klaar is. Maar wel klaar.

Geen reflectie meer, geen lessen meer, geen terugblik meer. Niks oogsten. En ook niks voornemen. Goed zat zo.

Kun jij ook doen. Gewoon, een strik erom. Om dit jaar. Niks meer aan doen. Klaar. Jezelf vrij geven van leren, terugkijken en oogsten. En het beter doen. Gewoon besluiten: goed zat zo.

En strik om je kerstdiner misschien? Dus weer geen zelfgemaakte menukaarten met collage van 2023-foto's. Gewoon weer een ratjetoe aan gerechten omdat iedereen wat meeneemt dat totaal niet bij elkaar past.

Gewoon weer veel te veel borrelhappen en veel te laat aan tafel.

Gewoon alweer ongelofelijk on-originele garnalencocktail omdat vooral jouw kinderen dat eigenlijk het allerlekkerste vinden. Gewoon weer de 24e een uur voor sluitingstijd vloekend die vergeten boodschappen (of rotte avocado’s) proberen te vervangen. Gewoon weer met klotsende oksels achter de pannen en net iets minder gezellig naar je huisgenoten omdat je je toch weer net iets te veel op je hals hebt gehaald.

Strik erom. Klaar. Jezelf vrij geven van beter, origineler, gezonder, lekkerder, verantwoorder, gezelliger, ontspannener of iets ‘nu eens helemaal anders’.

En als je dan toch bezig bent: je familie aan je kerstdiner. Strik erom. Klaar. Gewoon je niks voornemen over sfeer, ruziemaken, ergeren, sussen, stampvoeten en VREDE OP AARDE. Gewoon rustig op weg naar wat ‘we’ altijd doen, leuk en niet leuk. Gewoon het weer nergens over hebben. Gewoon heerlijk chaotisch en lawaaiig. Of pijnlijk strak. Gewoon weer clashen over politiek, milieu, opvoeding, inclusie, boeren en geld. Gewoon de slappe lach, de foute familiegrappen en de eeuwige verhalen uit de oude doos met geschiedvervalsing.

Gewoon weer zuchten van geluk en huilen omdat we elkaar niet vaker zien. Of zuchten van de opluchting dat het weer voorbij is en huilen van oud verdriet omdat het weer hetzelfde liedje is.

En jezelf vrij geven van pogingen om het dit jaar nou eens heel anders te laten verlopen.

Gewoon. Strik erom. Klaar.

Ga ik doen.