Zou mijn fotograaf nou een vooruitziende blik hebben gehad toen hij deze foto van mij maakte...? Ik kreeg gisteren een mail van één van de eerste lezers van mijn nieuwe boek Cultuurdingetje, hè. Daar krijg je van mij het e-book bij cadeau. Vond ik leuk. Heel handig, leek mij, met een QR-code op de boekenlegger in het boek.
Die QR-code, die doet het dus niet. Want de link klopt niet.
Zucht. En dat is zacht uitgedrukt.
Kleine hobbel. Even oplossen. En verder verrukt blijven rondlopen over de feestweek van mijn boeklancering. En in twee dagen belanden op nummer 7 bij Managementboek.nl!!! Met een hele hoop niet-keurige reviews waar ik zo mee in mijn nopjes ben. En ook van moet blozen.
Die QR-code die het niet doet, deed me wel denken aan dat ene hoofdstuk in mijn boek over narigheid die we cultuur noemen maar het niet is. Narigheid die je vooral geen cultuur moet noemen, anders wordt het erger. Het hoofdstuk dat ik een paar maanden geleden op expliciet verzoek van een directeur toevoegde toen ik alle hoofdstukken al lang en breed in de inhoudsopgave had staan.
Het hoofdstuk bovendien dat de helft van mijn proeflezers noemde toen ik ze vroeg wat hun het meest was bijgebleven.
Echt..?
Schrijf ik een boek over cultuurverandering in organisaties en dan is het hoofdstuk over gedoe, gelazer en gezeik die je vooral geen cultuur moet noemen, het meest opvallend, ha!
In de online boekpresentatie gaf ik de deelnemers er daarom een klein voorproefje van. Met een paar vragen om te checken of hun hardnekkige narigheid misschien helemaal geen organisatiecultuur is. Binnen 5 seconden een tsunami aan duimpjes omhoog. Tip: misschien toch eerst even - dus voordat je het instemmend organisatiecultuur noemt, en ook voordat je een cultuurtraject start - 'gewoon' even saai, dom, corvee, zuchtend (denk QR-code) oplossen...?
© Maaike Thiecke; delen natuurlijk graag, bronvermelding ook graag!