Voor het hoofdstuk over inclusieve organisatiecultuur in mijn boek Cultuurdingetje wilde ik graag verwijzen naar dat ene geniaal filmpje over hokjes. Of eigenlijk een geniaal filmpje over verbinden. Ik vond 'm op LinkedIn. En zag toen ineens pas wat de titel van het filmpje is. What happens when we stop putting people in boxes .... Terwijl dat exactly is wat er gebeurt in dat filmpje.
De uitkomst van de exercitie in dit filmpje is verbinding, dat klopt. Wat mij betreft echter helemaal niet omdat people niet in boxes worden gezet maar juist OMDAT people in boxes worden gezet. Geen idee wie die titel heeft bedacht, maar het zou moeten zijn ‘definitely do put people in boxes’.
Dit veel geprezen en gedeelde filmpje is namelijk één grote exercitie in hokjes. In onderscheid maken en van elkaar verschillen. Leuke, pijnlijke, moeilijke, eenzame, hilarische verschillen. Alle voetbalfans bij elkaar. En alle verpleegsters in een vak. Alle mannen met pak en stropdas apart en alle nieuwe, non-native Denen bij elkaar. Alle mensen ‘we trust’ in een vak en iedereen ‘we try to avoid’ in een vak. De mensen van het platteland bij elkaar en de mensen bij elkaar die nog nooit een koe hebben gezien. Je ziet ze naar elkaar kijken: vreemden met wie je niks deelt.
En dan iedereen die ooit de clown in de klas was samen in een vak. Zonder de rest. Iedereen die ooit heeft gepest samen in een vak. En de rest erbuiten. Alle stiefouders bij elkaar en de rest niet. De biseksuelen in een vak. Wat er maar eentje is. En de rest erbuiten.
Een eindeloze reeks vakjes volgt. Allemaal verschillende verbindingen, allemaal verschillende wij's. Elk hokje sluit in én sluit uit. En uitgerekend dàt zorgt voor veel verbinding. Voor inclusie. Dus eigenlijk: please, do put people in boxes. As many as possible. Zodat je weet hoe je bij elkaar hoort, op welke manieren. En hoe gewoon het is om er soms niet bij te horen. In je eentje te staan. Of misschien erger: iemand in zijn eentje in een vak te zien staan.
Een inclusieve organisatiecultuur is zo gebaat bij hokjes. Bij onderscheid maken. Gewoon. Zonder verontwaardigd ‘dat is discriminatie’, wat ik naar mijn hoofd kreeg toen ik laatst in een team een hokjesexercitie deed en vroeg of de mannen even bij elkaar wilden gaan staan en de vrouwen in de andere hoek. Zonder ‘ah dat is zielig…’ toen dat ene teamlid van regio noord alleen stond tegenover 20 collega’s van de regio oost. Zonder ‘oehh, niet zeggen’ toen ik een hokje maakte voor de boventalligen en een ander hokje voor de niet-boventalligen.
In mijn boek Cultuurdingetje zet ik op papier wat ik te pas en te onpas iedereen al in z’n oren toeter: als je inclusie en verbinding in je organisatie wilt, begin dan met onderscheid maken. Met hokjes dus. Onze allergie voor hokjes en onze angst voor ongelijkheid staat een inclusieve organisatiecultuur echt ongelofelijk in de weg. En daarom krijg je onbedoeld juist minder inclusie, als je wars bent van onderscheid maken.
Alhoewel. Eerst moet je nog iets anders doen voor een inclusieve organisatiecultuur. Wat nog veeeeel moeilijker is dan onderscheid maken. Staat allemaal in dat boek!
© Maaike Thiecke; delen natuurlijk graag, bronvermelding ook graag!