Ik werd gebeld door een oude bekende. Hij zei: "Ik dacht ik ga even met jou bellen want ik word zo ongekend chagrijnig van die Week van het Werkgeluk...!"
"Wij maken echt serieus werk van werkgeluk", zei hij. "Het probleem is alleen: hoe meer wij op werkgeluk inzetten, hoe ongelukkiger iedereen lijkt te worden ... Dat is toch raar?"
Nee hoor. Helemaal niet raar. Vind ik.
Omdat werkgeluk impliceert dat het over jouw en mijn geluk gaat. Over wat ik persoonlijk prettig, fijn, inspirerend en zinvol vind, qua werk. En waar jij, en zij, en hij individueel allemaal werkgelukkig van worden.
Over persoonlijke geluksvoorkeuren.
Wat natuurlijk niet allemaal hetzelfde is (het heet niet voor niks persoonlijke voorkeuren hè). Of ingewikkelder: haaks op elkaar staat, soms.
Jouw individuele werkgeluk staat het individuele werkgeluk van een ander dan in de weg, want jij wordt gelukkig van thuiswerken met je kat en je kinderen en de pakketbezorger en de wasmachine en je geliefde in de buurt; je collega van werken op kantoor, juist zonder kat en kinderen en pakketbezorger en wasmachine en geliefde in de buurt.
Jij wordt gelukkig van sporten onder werktijd, ik wil nog niet dood gevonden worden in de sportschool, ook niet onder werktijd en al HELEMAAL niet met collega's. De jonkies worden gelukkig van een sabbatical, de moeders met kinderen van een rooster dat past bij de beschikbaarheid van hun schoonmoeder als oppas, de Mud Masters van aangepast voer in het bedrijfsrestaurant.
En oh wee als iemand oppert dat z'n werkgeluk onder druk staat!
Dat kun je proberen op te lossen door extra mogelijkheden te bieden, meer flexibiliteit in uren, manieren, middelen, taken. Totdat je om je heen kijkt en denkt: wat zitten we hier eigenlijk te doen?
"Nou, precies!", zei mijn oude bekende. "Ik zei afgelopen week: het is hier geen Disney World! Maar ja, toen was ik de harde bullebak die het geen bal interesseert hoe het met de mensen gaat."
Streven naar individueel werkgeluk is eigenlijk vragen om problemen. Daar wordt iedereen vanzelf een beetje werkongelukkiger van. Dat is natuurlijk heel rottig, omdat de meeste organisaties die werkgeluk hoog in het vaandel hebben juist graag willen dat hun mensen het goed hebben.
Moet je dan maar schijt hebben aan werkgeluk?
Nee, natuurlijk niet.
Organisaties hebben een ongelofelijk goede manier om werkgeluk te bevorderen: beginnen bij de klus die er te klaren is. Werkgeluk wordt namelijk enorm bepaald door 'ertoe doen'. Erbij horen. Laat dat nou bij uitstek in organisaties een schot voor open doel zijn: beginnen bij de opgave van de organisatie. En mensen dus laten bijdragen aan die klus. Ze ertoe laten doen, gezien de opgave van de organisatie.
Dàt zorgt voor werkgeluk.
De nadruk op individueel werkgeluk helpt je onbedoeld de bietenbrug op. Die Week van het Werkgeluk, elk jaar weer, is voor mij een goede aanleiding om weer eens te roeptoeteren over het risico van individueel werkgeluk.
Of ik dit even wilde komen uitleggen in de werkgroep Werkgeluk. Vroeg de oude bekende.
Tuurlijk.
Ik realiseerde me weer eens hoe organisaties gebaat zijn bij tolk-vertalers van 'rare' verschijnselen in organisaties. Die kunnen uitleggen waarom we steeds minder werkgelukkig worden als we onze aandacht exclusief richten op individueel werkgeluk.
Die je ook kunnen uitleggen hoe je per ongeluk een angstcultuur kunt krijgen, ook zonder narcisten van bazen. Dat je van vitale individuen helemaal niet vanzelf een vitale organisatie krijgt. Hoe makkelijk je bij die droom van een inclusieve organisatiecultuur de deur wagenwijd openzet voor een non-inclusieve nachtmerrie.
En je dus ook de weg kunnen wijzen naar wat je vooral wél moet doen en al helemaal moet laten, om te voorkomen dat je de verkeerde kant op ploetert.
Dat is precies waarom ik een systemische master voor adviseurs aanbied. Speciaal voor jou als je een adviseur bent die dolgraag die tolk-vertaler voor organisaties wil zijn. Als je snakt naar een manier om organisaties veel meer te laten profiteren van wat jij intuïtief al 100 jaar aanvoelt. Als je wilt dat jouw veranderexpertise hongerig wordt opgeslurpt, in plaats van dat je ermee moet leuren. Als je ook gebeld wilt worden door een opdrachtgever die jaren later nog steeds weet dat je verstand had van 'rare fratsen in organisaties'.
Krijg je zin? In januari 2024 start de volgende!