Belachelijk ...!

Ik zit op een onbekend terras. Naast mij zitten twee vrouwen te lunchen. Ze zijn verbolgen. De ‘belachelijk’ en ‘schandalig’ waaien mijn kant op. Ik hoef geen enkele moeite te doen om te horen wat ze zeggen. En te verstaan dat ze in het basisonderwijs werken.
 

 “Het is toch van de ratten besnuffeld, die nieuwe directeur. Wat denkt ie wel niet, mijn vakantie in november niet goedkeuren.”
  “Goedkeuren? Alsof jij hem om toestemming moet vragen! Echt belachelijk. Heb je hem er al op aangesproken?”
  “Ja tuurlijk, ik zei ik geef je even feedback want jij bent net binnen maar wij zijn allemaal gewend dat we gewoon naast alle schoolvakanties nog een week vakantie kunnen plannen. Dat wist jij misschien niet, maar dat heeft Fred zo met ons afgesproken.”
  “En wat zei die?”
  “Hij zei, let op, helemaal belachelijk, hij zei: Fred is met pensioen. Ik ben nu de directeur.”
  “Nou ja! Wat denkt ie wel niet? Zo ga je toch niet met mensen om?”
  “Zei ik ook tegen hem. Maar hij zei: dat zijn gewoon de afspraken. Jullie hebben vakantie tijdens de schoolvakanties. Verder geven jullie les.”
  “En als mijn ouders 25 jaar zijn getrouwd en we met de hele familie een midweek naar Port Zélande gaan in juni? Gaat hij mij verbieden het huwelijksfeest van mijn ouders te vieren?”
  “Nou precies, dat kan toch niet? Hij schijnt ook te vinden dat we allemaal tot 16:30 uur moeten werken. Terwijl wij allemaal al jaren om 16:00 uur naar huis gaan!”
  “Ah joh, is ook maar een mening hè. Wat hebben wij met hem te maken?”
  “Nou precies, succes ermee, wij gaan gewoon om 16:00 uur naar huis!”
  “Ja, en ik ga gewoon skiën eind januari. Zoals elk jaar. Mijn vriend heeft al vrij gevraagd dus zijn baas ziet hem aankomen als ie weer een andere week wil. Trouwens: je denkt toch niet dat ik in die belachelijk drukke voorjaarsvakantie in die rij voor de skilift ga staan…?! Ik heb toch gewoon recht op een rustige vakantie?!”

 Wat mij betreft een duidelijke gevalletje ‘kaders moet je ruim zien’. Ik sprak erover met Willem Van Leeuwen - Veranderkundige, in de podcast voor mijn nieuwe boek Cultuurdingetje, hè. Zo gaat dat in organisaties met een cultuur waar de kaders van leidinggevenden worden opgevat als vriendelijke suggestie. Of onvriendelijke suggestie. Daar is het heel logisch dat iedereen ‘moet je ruim zien’ roept over welke afspraak, regel, kader dan ook. Dat gaat volautomatisch. Net als het volkomen voorspelbaar is dat een verse directeur die ‘gewoon’ kaders stelt eerst minzaam wordt toegeknikt als een lastige gast met rare teksten en daarna fel wordt bestreden vanwege zijn belachelijke ‘verordeningen’. Heel logisch.
 

Niks raars aan die dames naast mij op het terras, gewoon besmet door de cultuur.
 

© Maaike Thiecke; delen natuurlijk graag, bronvermelding ook graag!